De heenreis

Vanochtend redelijk op tijd opgestaan. We vliegen gelukkig op een nette tijd, dus dat is mooi. Pa en ma hebben ons naar het vliegveld gebracht.

Bij de ingang van schiphol voor o.a. United Airlines lag een bloemenzee met foto's, knuffels, ballonnen, kaarsjes voor de slachtoffers van vlucht MH17. Indrukwekkend!! Enorm indrukwekkend. We hebben er even een momentje bij stilgestaan net als vele anderen die daar stonden.

We hadden, dachten we, ruim de tijd om boardingpassen te halen en koffers te droppen. Een klein misvattinkje. Niet dat we te laat waren hoor, maar dat relaxte kopje koffie met een broodje op schiphol hebben we toch over moeten slaan.

Ik had reeds via internet ingecheckt, dus plaatsen waren gereserveerd, en bij een gele paal konden we dan de boarding passen printen. Maar helaas zaten mijn puntje me weer eens in de weg. Als het niet exact klopt, dan toch maar weer naar de balie. Dus in de slingerende rij door Schiphol gaan staan. Ach en wat een pech. Het systeem lag er uit. Ik weet niet of dat ook aan mijn puntjes lag, maarruh het was wel erg toevallig.....

Nadat alle incheckformaliteiten achter de rug waren, moesten we nog bijna op een holletje naar de gate. Daar ging het circus nog een keer opnieuw. Per reisgezelschap wordt je apart genomen, er bergen met vragen gesteld. Tja zegt Mylène, Amerikanen hè. Vervolgens je handbagage zowat helemaal uitpakken, door de bodyscan en daarna ook nog even gefouilleerd. Tja, het zijn Amerikanen, Mam.

En dan komen we toch heel langzaam steeds dichter bij de ingang van het vliegtuig. Goedendag dames, met zijn tweeën? Jazeker. O, uhm we dachten dat jullie een grotere groep waren ,dus we hebben een van uw plaatsen omgeboekt. Nou dat vinden we dus niet fijn, en na 10 minuten  alles weeromgegooid en uiteindelijk toch ons oude plekkie weer terug. Heel Fijn!! En ja hoor, dan kunnen we toch eindelijke echt instappen.

Zo'n intercontinentale vlucht moet je eigenlijk zien als een vliegende bioscoop die een moviemarathon houdt, terwijl je met grote regelmaat (Het zijn Amerikanen, hè) van een drankje wordt voorzien en af en toe van een hapje. Wel top geregeld en eigenlijk best relaxed. Viel ons niet tegen. Leuke films ook waar je uit kon kiezen.

Na 4 films mochten we weer uitstappen. Op Houston een hapje gegeten en daarna maar met een e-reader op een stoel gehangen voor ruim 2 uur. Er is verder op die luchthaven geen pepernoot te beleven. Althans dat vonden wij.

Het boarden van de vlucht naar Costa Rica ging lekker soepel. Wel op je sokken door de douane en weer een leuke bodyscan, maar dat ging wel soepeltjes allemaal. We vlogen weliswaar lokale tijd 's avonds maar voor ons was het natuurlijk gewoon nacht. Om dan 4 uur lang opgevouwen in een boeing 737 te zitten en niet lekker te kunnen liggen om te slapen...... Dat was wel effies zwaar. Die vlucht duurde gevoelsmatig bijna langer dan naar Houston toe.

In San José aangekomen weer alle formaliteiten door. Ik trof natuurlijk de minst vrolijke douane beambte en had iets niet goed ingevuld, waarvoor een reprimande (behalve deze man, schijnen de Costa Ricanen de gelukkigste mensen ter wereld te zijn), En worden we keurig opgewacht door de Hostess van SNP.

Met een bus die ik in Nederland in ieder geval nooit heb zien rijden, worden we door San Jose gereden op weg naar ons Hotel. Rotzooi op straat. Dames bizar korte rokjes en huizen met tralies voor de ramen en hoge hekken met prikkeldraad erop. Hmmm zegt Mylène. Ziet er niet gezellig uit. Nee, maar ja dit is de stad he. Hmmm zegt Mylène nog eens.

Aangekomen bij ons getraliede Hotel met hek en prikkeldraad waar we bijzonder vriendelijk worden ontvangen komt er dan toch nog een positieve reactie van mijn dochter.... Nou ja, we leven in ieder geval nog!!

Nu eerst maar even slapen dan. De wereld en hopelijk ook Costa Rica ziet er na een paar uur slaap vast weer een stuk gezelliger uit.