En weer terug

Léon heb ik uiteindelijk maar bij me in bed genomen. Hij was duidelijk erg zielig. Allebei niet denderend geslapen maar hij bleef zo iig wel rustig en stopte met zielig huilen. De wekker stond om 5 uur en opgestaan om alles verder in te pakken en in de auto te laden. Léon tukte rustig door. Als laatste aangekleed en in de auto gezet. Toen zag ik dat zijn hand bij zijn wijsvinger toch echt behoorlijk opgezwollen was en blauw. Hmmm niet goed. Straks in Nederland maar even naar laten kijken. Nu maar eerst even de auto van pa en ma ophalen in Duitsland. We konden flink doortuffen. De pubers hingen weer slapend in de gordels, dus dat was lekker rustig. Even een bakkie gedaan onderweg en om half elf waren we bij de garage. Alles overgeladen, ingeleverd en betaald en weer door. Na 30 km belt mijn moeder. De invalide parkeerkaart ligt nog in de leenauto. Weer terug. Auto net opgehaald door het verhuurbedrijf. Nummer gevraagd. Dan maar gaan bellen en kijken of iemand het gevonden heeft en op kan sturen. Hoop het. Zal jullie besparen hoeveel stappen het kost om zo'n kaart te krijgen, maar heb momenteel ff geen puf in die bureaucratische procedure. Maar wie weet kan het nu makkelijker omdat de kaart vast ergens geregistreerd staat, maar mijn gevoel zegt dat het dan juist lastiger wordt.
Loslaten, pas over nadenken als het moet. Zen. De rest van de reis verloopt voorspoedig. Luid meezingend met Queen ( bohemian rapsodie, we are the champions, don't stop me nog, we will rock you) bereiken we Nederland. Even gestopt voor een broodje en gelijk de huisartsenpost gebeld. Léon is duidelijk uit zijn doen en heeft pijn. Een foto maken lijkt ons niet onverstandig. We kunnen gelukkig on 18 uur terecht. Nog even een file bij Utrecht en rond 17 uur de dames in Leiden afgeleverd. Daarna door naar huis. Gauw alle bagage eruit gegooid en door naar het ziekenhuis. Dokter dacht net als wij dat er iets gebroken was en de foto's bevestigde dat. Zijn wijsvinger net onder de knokkel. 2 dames hebben daar netjes gips omheen gefabriceerd en dit in combinatie met een paracetaholletje zorgde ervoor dat meneer weer een zonnig humeur kreeg. Uiteindelijk zat ik om 20 uur op de bank omringt door tassen en zooi en dacht ik.... zo de vakantie is over. We begonnen met een ongeluk en eindigde in het ziekenhuis, maar we hebben het verder prima naar ons zin gehad.